U vraagt zich wellicht af wat deze fietser van plan is ? Maak kennis met Alain Poncelet (team Denebola), dapper met de fiets op weg van Bredene naar Caernarfon (UK) voor de prijsuitreiking van de Three Peaks Yacht Race 2019!

Sommige wedstrijdteams gaan een stapje verder in hun zeilavonturen. In juni van dit jaar nam Alain met zijn Denebola team deel aan de Three Peaks Yacht Race. Tijd om de prijzen op te halen dacht Alain, dus waarom niet met de fiets ? Alain wordt, na een solo fietstocht van meer dan 350km zaterdag 2 november verwacht in het Celtic Royal Hotel. Proficiat Alain en team !

Verslag van Alain Poncelet

Team Denebola Adventures nam deel aan de Three Peaks Yacht Race, start op 15 juni 2019 te Barmouth (Wales), een veelzijdige en spannende wedstrijd.

Oorsprong en concept van de Three Peaks Yacht Race

De Three Peaks Yacht Race is uniek. Zeilen wordt gecombineerd met fietsen en het beklimmen van de drie hoogste bergtoppen van Wales, Engeland en Schotland. Deze wedstrijd vond voor het eerst plaats in 1977 en werd georganiseerd ter ere van Bill Tillman, Brits avonturier en schrijver. De passies van Tillman waren zeilen en klimmen. Op tachtigjarige leeftijd vond hij de dood op zee tijdens een expeditie op weg naar de Falkland eilanden.

Het concept van de wedstrijd is eenvoudig: er wordt gestart in Barmouth (Wales) en de eindmeet ligt in Fort William (Schotland). De totale zeilafstand is iets minder dan 400 mijl en er zijn drie etappes. Na elke etappe moeten 2 bemanningsleden zo snel mogelijk de drie hoogste toppen van het Verenigde Koninkrijk beklimmen: de Snowdon (Wales), de Scaffel Pike (Engeland) en de Ben Nevis (Schotland).

Delivery van Oostende naar Barmouth (500 mijl)

Op zaterdag 8 juni kort voor middernacht en onmiddellijk na het overtrekken van een diepe depressie wordt er afgevaren. De boot afgeladen vol, twee fietsen, meer dan 100 liter brandstof, drinkwater en proviand voor de duur van de delivery en de wedstrijd, loop- en zeilkledij voor de wedstrijdploeg, roeiriemen, een dinghy en een hoop zeilen…

We varen double handed (Luc Martens en Alain Poncelet). De weersvoorspellingen waren redelijk, maar een tweede depressiekern gooit echter roet in het eten en we beslissen om een 12-tal uur te schuilen in Torquay. Na het ronden van Land’s end worden we geconfronteerd met harde noordelijke wind, regen en veel buiswater. Het wordt dus opkruisen tot in Barmouth! Alles wordt nat tot en met de slaapzakken. Op donderdag 13 juni komen we net op tijd aan om met hoog water Barmouth binnen te lopen. Een RIB vaart ons tegemoet en begeleidt ons verder. Bij laag water valt de haven volledig droog. Vandaar dat we ons moeten vastmaken aan boeien, speciaal voor de wedstrijd uitgezet.  Met een watertaxi kunnen we aan wal. Twee dagen tot de start om alles te drogen, de veiligheidsinspectie te doen, nog wat proviand aan boord te brengen, de navigatie en de meteo te doorlopen en kennis te maken met de andere teams.

Barmouth

Barmouth is een kleine gezellige badplaats in het zuidelijk gedeelte van het Snowdonia nationaal park, een adembenemend landschap. Alles staat hier in het teken van de Three Peaks Yacht Race. In de piepkleine lokale jachtclub worden we ontvangen door een groep enthousiaste vrijwilligers die we de volgende week nog zullen ontmoeten in Engeland en Scotland, in de bergen en in de marinas. Luc reist op vrijdagmorgen terug naar België met de trein. In de namiddag komt de wedstrijdploeg aan. Annelies Brak, Simon Kerkhove en Christophe Storme zijn de lopers. Matisse  en Alain Poncelet nemen het zeilen voor hun rekening.  Zaterdagnamiddag 15 juni is er een uitgebreide briefing. Achteraf nog snel ‘fish and chips’ verorberen en we worden  aan boord gebracht met een watertaxi. Bij hoog water varen we naar de startlijn. Een lokale majorettenband zorgt voor muzikale begeleiding vanop de pier.

Eerste etappe: Barmouth – Caernarfon en beklimming Snowdon

De eerste etappe is relatief kort: 60 mijl varen naar Caernarfon. Na de start  (19.30u) kunnen we lange tijd een derde positie handhaven zonder al te veel terrein te verliezen. De snelste boten komen net voor laag water aan bij ‘Caernarfon Bar’. Deze zandbank verspert de toegang tot de haven. Het is wachten tot minimaal 1 uur na laag water voor we verder kunnen. Wie durft eerst? ‘The DD Memorial Trust’ (Bavaria 36 met een diepgang van 1,95 m) loopt intussen op en kan zonder wachten doorvaren over de zandbank. Ze winnen zo op slag 1 uur en zullen als eerste hun lopers aan wal afzetten. Een half uur later waagt ‘The Roaring Forties’ (First 40.7) zijn kans.

We volgen hen op de voet en nadat ze aan de grond lopen kunnen we in tweede positie de lopers (Annelies en Christophe) aan wal zetten.  Tot de lopers terug zijn moeten we ankeren. Het eerste team dat de zeiltocht verder zet is ‘The DD Memorial Trust’ met hun Bavaria 36. Uitmuntende lopers maken deel uit van hun team.

 

Tweede etappe: Caernarfon – Whitehaven en beklimming Scaffel Pike

Na 5 uur en 46 minuten zijn onze lopers terug. We vatten de tweede etappe aan. Er staat behoorlijk wat wind en met stroom tegen varen we door Menai Strait. Net voor de ‘Swellies’ moeten we wachten. Dit is het meest gevreesde deel van deze etappe.  Er staat 6 knopen stroom en er moet genavigeerd worden tussen onderwater liggende rotsen. Als de stroming wat afneemt wagen we de doortocht uiterst geconcentreerd. Tientallen boten zijn hier de vorige edities al op de rotsen gelopen.

De passage bedraagt minder dan een mijl, maar het lijkt een eeuwigheid te duren. We lopen meer dan 6 knopen door het water maar als we naast ons kijken lijkt het alsof we bijna stilstaan. Als we onder de tweede brug doorvaren is het moeilijkste voorbij. Bovenop de brug roepen sympathisanten: ‘You made it!’.

Twee uur later zijn we opnieuw in de Ierse zee. Eén rechte koers pal voor de wind en nog 80 mijl varen tot Whitehaven. De spi gaat erop maar enkele uren later hebben een ‘wrap’ rond de voorstag. We krijgen dit niet volledig geklaard. De zwaar weer spinakker zit gans bovenaan nog enkele toeren gedraaid rond de voorstag en de val van de fok. Er staat intussen 25 knopen wind en het is onmogelijk om de spi naar beneden te halen. In een windvlaag krijgen we een Chinese gijp en de spinnaker ontploft gewoon! Nooit eerder was ik zo tevreden met de totale vernieling van een spi.

Wat er overblijft snijden we zo goed als mogelijk weg, maar de fok kunnen kunnen we nog steeds niet hijsen. De wind neemt verder toe en het is intussen pikdonker. We varen enkel met het grootzeil maar de bootsnelheid zakt nooit onder de 10 knopen. Tijdens het surfen van de golven halen we geregeld snelheden van meer dan 16 knopen. Dit vraagt veel van de stuurman (Matisse) en één enkele keer ‘broachen’ we. Met de harde wind die er staat en onder vol grootzeil zonder fok is het zeer moeilijk om terug af te vallen. Ondertussen halen we  de concurrentie in en we passeren de finish op bootlengtes van elkaar.

Whitehaven is tijgebonden. Het is hoogwater. Wat een ongelooflijk geluk want er staat intussen 7 tot 8 Beaufort en de golven worden steeds groter. Met drie boten gaan we gelijktijdig door de sluis en we meren aan als eerste boot. De lopers moeten nu eerst een eind fietsen tot aan de voet van de Scaffel Pike voor ze het loopgedeelte kunnen aanvatten. Dit is ongetwijfeld de zwaarste top van de wedstrijd. Kort na middernacht vatten Annelies en Simon de tocht aan.

Intussen is er aan boord niet veel tijd om te rusten. Allereerst moet er in de mast geklommen worden om de resten van de spinnaker weg te snijden en de vallen te klaren. Matisse hijst mij omhoog om de klus te klaren. Daarna nog snel naar het ziekenhuis. Tijdens de Chinese gijp werd mijn oog geraakt door de zwiepende grootschoot. Tranen, pijn en een troebel zicht. De oogartse van dienst stelt mij echter gerust. De ooglens is gekrast maar: ‘Keep on going, wear sunglasses and apply ointment 5 times a day’… In de loop van de morgen zijn Annelies en Simon terug na 10 uur en 37 minuten fietsen en lopen. Ze behalen een vierde plaats.

 

Derde etappe: Whitehaven Fort William en beklimming Ben Nevis

De eerste twee boten beschikken over werkelijk uitmuntende lopers waartegen we helemaal niet opgewassen zijn. We lopen verder nog wat vertraging op door het demonteren en zeevast maken van de fietsen. De andere ploegen beschikken over een ‘backup team’ aan de wal die deze zorg op zich neemt. Gelukkig zitten we nog binnen het tijvenster om de haven te verlaten. We zetten koers naar Fort William in vierde positie. Er staat een zuidwestelijke wind van 5 Beaufort toenemend tot 6. De koers is west en we zetten koers richting Mull of Galloway 45 mijl verder. Ten noorden van Isle of Man is de zee wat rustiger maar ter hoogte van de Mull komen we terecht in ‘overfalls’. De zeeën zijn werkelijk enorm en af en toe worden we verzet door zware brekende golven. Een uurtje later zijn we er voorbij en de wind neemt ook wat af. Na 150 mijl zeilen zijn we erin geslaagd om een deel van de achterstand goed te maken, tot we aan de ‘Great Race’ komen. Hier stroomt de Atlantische Oceaanvol geweld de Gulf of Corryvreckan binnen.

De stroming keert net iets te vroeg en we maken nauwelijks nog vooruitgang. Onze concurrenten lopen terug uit. Pijnlijk! Het landschap is hier adembenemend, de zee is rustig en we genieten van een dragende wind. Nog 50 mijl varen. Simon en Christophe rusten nog wat uit voor ze de Ben Nevis bij de horens vatten. De fjorden worden steeds smaller en de navigatie vraagt veel aandacht. Er zijn veel zeilwissels nodig. De vermoeidheid is er maar wordt volledig verdrongen door een grote portie adrenaline!

Bij aankomst staat er terug veel wind. Het is nog eventjes spannend om de lopers te ontschepen aan een krakkemikkig ponton. Daarna varen we de sluis van Corpach binnen en voor de zeilers is het afgelopen. Bij het afdalen van de Ben Nevis verzwikt Christophe echter zijn enkel. Lopen wordt noodgedwongen wandelen. De pijn wordt verbeten en kort voor middernacht na 6 uur en 7 minuten zijn ze terug. Dinsdag 18 juni, middernacht, de Three Peaks Yacht Race is voorbij!

Of toch niet helemaal: Annelies loopt ’s anderdaags de Ben Nevis op met één van de lopers van het winnend team. Voor het plezier en in de zeer scherpe tijd van 3 uur en 30 minuten.

 

Resultaten:

Voor het zeilgedeelte: 2de plaats (IRC corrected time)

voor het loopgedeelte :6de plaats

overall : 4de plaats

 

Delivery van Fort William naar Oostende

Na een dagje rusten varen we de boot door het eerste sluizencomplex van het kanaal van Caledonië. Matisse , Annelies, Simon en Christophe reizen per vliegtuig huiswaarts.

Later op de dag komt Dany Van Hauwermeiren aan en beginnen we samen aan de doortocht van het kanaal. De sluizen worden enkel overdag bedient en zo duurt de doortocht iets meer dan 2 dagen. Nessie zien we enkel in de souvenirwinkels

Zo spectaculair de westkust,  zo grauw is de oostkust. Ook het weer valt tegen: regen en een nijdige noordoostelijke wind. Bij het verlaten van de laatste sluis van het kanaal zijn we enkele uren te laat om van een gunstige stroming te kunnen profiteren. We proberen het nog maar als de snelheid onder motor terugvalt naar 3 knopen keren we terug en wachten we op het volgende tijvenster in de jachthaven van Inverness. De eerste 12 uren na vertrek uit de marina zijn penibel. Met een wind pal op kop varen we onder motor richting Noordzee. Maar éénmaal we een zuidelijke koers varen, gaat het hard. Tot bij aankomst (genieten we van een dragende wind. De trip van Inverness naar Oostende duurt amper 3 dagen. Het avontuur zindert nog een ganse week na.

Dank aan alle leden van het team, aan Luc Martens en Dany Van Hauwermeiren.